Dag 06 Struinen

Vandaag blijven we dichtbij. Allereerst willen we naar Arjens duin. Daarvoor moet je eerst naar Hee, of all places, en dan naar het gelijknamige Heese duinmeertje.

Een steile trap voert je naar de top van een duin, vernoemd naar een man die hem nooit beklommen kan hebben, want het blijft een romanfiguur uit het boek van de onderwijzer en later verwoed schrijver Cor Bruijn.

Achter het Arjens duin struinen we naar beneden en lopen vervolgens door de plak bij Mastenbroeken

 met oneindig veel bloemen richting paviljoen West aan Zee. We zijn er al voor de derde keer en gaan voor koffie met cranberry cheesecake.

Voor de terugweg gaan we voor een duinpad dat achter het reddinghuisje begint, maar dat niet op Dick zijn gps staat. Vol goede moed lopen we evenwijdig aan de zeereep naar het westen. Na een ruim een kilometer verwachten we een pad naar links, maar het valt niet mee om dat te vinden. Na een kwartiertje scharrelen vinden we uiteindelijk in de hoge doornen en waterige bodem iets wat op een pad lijkt en pal zuid loopt.

Na nóg een kilometer komen we weer op bekende paden. We pauzeren uiteindelijk in de Bessenschuur, waar het bol staat van de verhalen over de cranberry; de bes die hier als exoot terechtkwam toen een schip met vaten met van die bessen schipbreuk leed en de jutters het over de grond leegkieperden. Ook op Vlieland kom je de bes tegen. Je kunt er jam, sap, thee, en God weet wat nog meer van brouwen. Iedereen is blij met deze Noord Amerikaanse vrucht.

We willen op tijd terug zijn voor de wedstrijd en gaan richting huis, via in Midsland waar we een ijsje eten, herstel: ijs eten. Wat een hoeveelheden.

Het heeft ondanks de oranje vliegenmepper, de tomatensoep en de sokken, niet mogen baten. De meiden hebben verloren van een te sterk USA. Wat een kanjers die van Veenendaal en Van De Gragt. Na een weekje fietsen tegen de wind in weten we weer wat fysieke inspanning betekent.