05 Het Engelse Veld en Schoorl

Vandaag beginnen we met opnieuw verse broodjes en croissants. Zo’n minisuper om de hoek blijft ideaal, alleen begaf de pinautomaaat het. Na meerdere resets terwijl de rij aangroeide, kon er weer afgerekend worden. Iedereen bleef goedgemutst.

Om de billen te sparen wordt er vandaag niet gefietst. Ook vanuit de weerssituatie is wandelen een betere optie. We gaan naar het Engelse veld. Oorspronkelijk een braakliggend terrein dat voorbestemd was te worden bebouwd. Aan Zee is een jonge gemeente (1906) en die kon nog wel wat extra huizen gebruiken. Maar het ging allemaal niet door. Het is nu een ruig gebied van veertien hectare, waar een cacheroutetje was uitgezet. Daarbij kwamen we langs het Vredeskerkje uit 1918 en struikelden bijna over een stukje spoorrails van het trammetje (Bello) dat hier liep tussen Bergen en Aan Zee.  

“Natuurlijk” duurde het wandelen wat langer dan gedacht en daarom besloten we thuis te lunchen. Konden we meteen wat restjes opmaken. 
‘Middags wilde Dick naar Schoorl, waar zich de hoogste duinen van Nederland bevinden. De bossen erlangs zijn óók heuvelachtig. De hoogste duin is recentelijk ontdekt: de Catrijper Nok van 55m hoog. We besluiten om hem niet te bestijgen. Te zanderig.

Omdat we met de auto waren, was het lastig om overal dichtbij te komen. Er kan maar op een beperkt aantal plaatsen geparkeerd worden en dat betekent dus extra loopwerk naar de volgende cache. We wilden naar het NH kanaal om te leren over een verhaal van Picasso die daar vertoefd zou hebben. De omgeving bleek totaal heringericht met nieuwe fietspaden en viaducten en een dito brug. Maar we vonden Picassos plekje alsnog en een kroegje er tegenover voor koele spa en groene thee.

Donkere wolken begonnen zich inmiddels op te dringen. Dus snel terug naar de auto. Net voor de bui waren we in Aan Zee terug. Tien mm is er zeker gevallen, met hagel en harde ind. Het ging er echt op. Naar buiten gaan voor een hapje zat er even niet in. 

Om halfacht was de regen voldoende minder heftig om met paraplu de hondervijftig meter te overbruggen naar restaurant Het Zilt. Dat bleek een prima keuze: een kleine kaart met goede kwaliteit eten.

Dick mocht een jong stel fotograferen, dat één jaar bij elkaar was, iets wat wij niet hebben gevierd destijds. Het zou ergens in het voorjaar van 1972 moeten zijn geweest……
Inmiddels schijnt de zon alweer en wachten we weer op de zonsondergang op onze laatste avond in Aan Zee. De lucht en de zee zien eruit alsof er geen druppel is gevallen.