01 Ze zitten er weer die ooievaars

Wat is dat toch dat je bijna geen tijd hebt/neemt om op vakantie te gaan wanneer je pensionado bent. Tony druk met zingen en -het moet gezegd- met kwaaltjes, en Dick druk met uitvoeringen en -het moet gezegd- ook met kwaaltjes. Reden temeer om er gewoon even tussenuit te knijpen.

We gaan weer naar ons inmiddels vertrouwde adres: ons huisje in Gasteren.  ‘t Is ons huisje natuurlijk niet, maar we voelen er ons wel thuis. De fietsen gaan dit keer niet mee: te koud, te winderig en het scheelt gedoe. Nadat Dick ‘s-ochtends nog even een snelkookcursus muziekeditten en midi had gegeven aan een zoon van goede kennis, togen we na de lunch in Captur naar het Noorden. Denk je net binnen de twee uur in Gasteren te zijn, is er in het zicht van de haven een versperring. Niets aan te doen. Dat werd dus een kwartiertje extra rijden door de druilerige miezerregen, maar we hebben alvast geconstateerd dat de ooievaars bij Oude Molen weer boven op de nesten zitten.

Trudy, onze Gasterense gastvrouw verwelkomt ons met choco- en vers-uit-de-kip eieren. Fred was net even een ommetje maken. Ze maken het goed. 

Om vijf uur hadden we met zus afgesproken, die herstellende is van haar rug- en heupklachten en gelukkig weer wat opknapt. We praten de laatste nieuwtjes bij en realiseren ons dat we allemaal moeten dealen met verlies van dierbaren. Ook dat is ouder worden.

We gaan boodschappen doen bij de Jumbo: verse pizza met sla op het menu met een beetje tiramisu toe. En onder het eten gaat het gesprek als vanzelf over vroeger. Of beter: heel vroeger. De belevingen van broer en zus zijn verschillend, deels ook aanvullend, maar vooral zijn we onwetend over waarom dingen zijn gelopen zoals ze gingen voor onze ouders: oorlog, huwelijk, miskramen, gewenstheid, grootouders.

Het is al bijna donker wanneer we weer in Gasteren ons huisje opzoeken. Toch wel moe. Nog even kijken naar “Met het mes op tafel”. Morgen gaan we aan de wandel.