02 Graven in een bos

De rust en het kraaien van de hanen doen ons goed. Om kwart over negen stonden we op. Buiten een mager zonnetje en een gure wind, binnen de kachel op negentien en een eitjesontbijt.

Beiden boekje lezen: Dick een biografie over nobelprijswinnaar Tini Veltman, met verhalen over de Utrechtse tijd, toen Dick er studeerde en promoveerde. Wat was er een competitie tussen die potentiële “nobelists”. Tony doet het wat rustiger met het essay van Maxim Februari “Doe zelf normaal” over de gevaren voor de democratie en rechtstaat van het clusteren van data door overheid en commerciëlen. Dus eigenlijk helemaal niet zo rustig.

Vanmiddag parkeren we de auto aan de rand van Annen bij het fietstunneltje onder de N34 om van daaruit het Strubben- en Kniphorstbosch te bezoeken. Strubben zijn eikenboompjes, Kniphorst is de familie die het bos liet aanleggen voor de kap. In dit gebied met hunebedden en grafheuvels is een cacheroute is uitgezet.

Zo loop je zo’n 6,5km langs de mooiste plekjes in een frisse zon en met zegge en schrijven één mini hagelbuitje. We spotten mooie bomen, bosanemoontjes en mestkevers.

Moet kunnen. De zogenaamde eindcache was goed te vinden, vlakbij waar de auto was geparkeerd.

Op de terugweg wippen we aan bij het Annen’s winkelcentrum voor brood, Willem-Alexander(kroon)koek, asperges, aardappels, ham en boter en sinaasappels. We zullen niet van de honger omkomen.

Op tijd terug voor thee en douche en Dick leest verder in zijn boek over supersymmetrie en supergravitatie met allerlei nieuwe deeltjes. Er is veel veranderd in de natuurkunde de afgelopen veertig jaar.

Vanavond koken we zelf: papardelle met gehakt, ui en courgette, en sla met avocado en tomaat. De zon schijnt nog als we klaar zijn, dus nog voor de koffie gauw naar het stroomdal van de Aa, waar we vanuit ons huisje zo naar toe lopen. Bijzonder dit natura 2000 gebied, waar we de Dagkoekoeksbloem spotten. Blijkt redelijk normaal te zijn.

Morgen naar het Gronings Museum. We hebben al kaartjes