10 La Caleta y La Puertito 26 januari

Hippies

Onze laatste echte vakantiedag voordat we weer naar het hoge noorden gaan. We hebben een niet te lange wandeling uitgezocht die start bij La Caleta en langs de kust naar het haventje La Puertito voert, en ook weer terug. Kort in kilometers maar niet eenvoudig, want rotsen en barrancos zijn ons deel. Veel klimmen en dalen, dus.

Na de eerste steile klim en dito afdaling zagen we dat dit stukje kust niet onbewoond is. We kwamen in een soort hippie centrum terecht, met tentjes, tempeltjes en veel snuisterijen.

Hoogtepunt vormde wel een pianospeler, waarvan Dick in de gaten kreeg dat hij de Mondscheinsonate speelde. Heel langzaam, en af en toe een beetje uit de maat, maar  wèl midden op de strandrotsen. Hij speelde op een Yamaha keyboard op batterijen en zonne-energie. De man kwam uit Geneve en keek ervan op dat 2020 een Beethoven gedenkjaar was. Hij beloofde vanaf nu alleen nog maar Beethoven te spelen.....

Bij de laatste heuvel voor El Puertito hadden we het gevoel Pompei binnen te stappen. Veel afgebrokkelde muren met hier en daar een zuil; van beton weliswaar. Het was een oude bananenplantage, waarvan ze de rommel gewoon hebben laten staan.

Vlakbij La Puertita had Dick nog een schat op te zoeken, die nagenoeg aan het strand lag. Turtle beach heet het daar.  Eenmaal in het haventje, ruim anderhalf uur na ons vertrek in La Caleta, haalde Tony bij de uitspanning water en aardappelkroketjes. Alles moest contant (effectivo) worden afgerekend, want internet is hier niet. 

De terugweg gaat altijd sneller. Na ruim een uur stonden we weer in La Caleta, waar we onszelf trakteerden op een vroege thee met cheesecake, in een van de vele restaurantjes met uitzicht op het haventje. Onze Captur wachtte ons alweer op.