17 Kloosterburen

Wat te doen in zo’n hitte op de laatste vakantiedag in Osana, want zo heet het district rond Vic. We hadden wel een idee, maar daarvoor moeten we met de auto op pad. Dat betekent al gauw een uur zitten en dan stap je ook weer uit in de warmte. We willen liever bewegen en besluiten tot een wandeling vanuit de Parador naar het klooster van de heilige Petrus (Sant Pere de Casseres); ca. 3,5 verderop. Dit klooster maakt deel uit van een keten, maar deze ene is wel genoeg. Er is een smalle en een brede weg naar dit klooster; wij kiezen voor de smalle (voet)weg.

In beide gevallen wacht noch de hemel noch de hel, maar een cafetaria waar ze o.a. koffie en kaartjes voor het klooster verkopen.  De wandeling geldt als eenvoudig en blijkt ook voor ons goed te doen. Soms moeten we een beetje klauteren, maar het smalle pad levert mooie uitzichten over het stuwmeer van de Sau en niet onbelangrijk: schaduw!

Na het voorgeborchte van cafetaria (koffie!) is het nog vier honderd meter over het smalle pad voor het klooster opdoemt. Het is gerestaureerd en als museum ingericht met maquettes, afbeeldingen en enkele meubels in de eet-, slaap- en bidzalen. Ze verbeelden het leven in dit klooster zoals dat in de XI-de eeuw was.

Een Italiaans echtpaar uit Verona was hier dertig jaar eerder óók, toen het klooster niet meer dan een ruïne was. Ze vinden dat met de restauratie de ziel eruit is gehaald.

Intussen wordt het steeds warmer en ook tijd om de maag te vullen. In de koelte van de cafetaria nemen we kloostersla en geroosterd brood met ansjovis/paprika. Eenvoudig en superlekker.

We besluiten voor de terugtocht de brede weg  te nemen en dat is eigenlijk meteen de hel. Over het hete asfalt scharrelen we van boomschaduw naar boomschaduw, waarbij Dick nog wel even een gele vlinder scoort, die even op een bloem blijft hangen. Google denkt dat het een cleopatra is.

Eén voordeel van het asfalt: het schiet wel lekker op. Als het asfalt gaat haarspelden, gaan we weer naar het smalle pad, dat nu langzaam daalt en onder de bomen loopt. Voelt weer een beetje als de hemel.

De laatste tweehonderd meter naar de Parador gaat weer over heet asfalt. Voelt als veertig graden. We halen het. Een verdiende koele douche en schone kleren worden ons deel, gevolgd door een kan thee in de grote lounge. 

Zo tegen zevenen waren we voldoende afgekoeld om er weer uit te gaan. Tony had bedacht om in een restaurant in één van de omringende dorpen te gaan eten. Dat blijkt supersaai. Dan maar naar Vic. Dat wilden we eigenlijk allebei. We kwamen in dezelfde tapastent terecht als eergisteren. Oorverdovende gezelligheid onder het genot van een sneetje zalm en kroketjes met kipsmaak en kaasplankje toe. Iedereen in dit stadje was aan het afkoelen van deze snikhete dag.

Morgen weer naar Nijmegen.