R. Minho en het heilige maar dorstige hart

  Vandaag naar onze laatste stop: Vila do Conde. Om er te geraken rijden we de Minho uit en passeren Valença naar Caminha. Een alleraardigst plaatsje met plein en terrasjes vol met drukke portugezen. Natuurlijk ook hier forten, vlak aan de Minho. We brengen er ruim een uur door genietend van zon, fort en koffie. De ober leerde ons iets over het zuidelijke bica (espresso). Het is een afkortng van Beba Isto Com Açúcar.

Tony had iets met rivier en waterval ontdekt. Het was iets teveel gevraagd voor Tommie, dus dan maar door naar ons eindstation van vandaag. We komen terecht in een vissersplaats aan de Riba Ave en een enorm klooster van de zusters Clarissen. We dachten eerst een romeins aquaduct te zien, maar het ding bleek veel recenter (1714), v ergis je niet, het aquaduct is kilomters lang, en er is negen jaar aan gebouwd en was bedoeld om de dames van zoet water te voorzien uit de bergen. Dan hoefden ze niet meer naar de zilte bron bij de rivier, wat ze al zo’n 400 jaar moeten hebben gedaan, want de dames vieren hun 700 jarig bestaan. Dat wil zeggen de stad doet dat, want het klooster staat leeg. Het wordt thans gebruikt als exporuimte voor grafische vormgevers. We moesten een beetje denken aan Sancta Maria, maar dan een tikkie groter. 

Intussen kwamen we in een soort van Heese Run terecht, die boven bij het klooster begon. Wel wat langer (10km) en steiler. In het kader van die 700ste verjaardag worden er allerlei activiteiten op sportgebied georganiseerd en dat   is natuurlijk leuk. Vanmiddag zagen we er aan de rivier ook al wat van: op het ritme van de muziek spinden zo’n honderd man/vrouw tegelijk op hometrainers. 

We hebben ontdekt dat er een metrolijn loopt naar Porto of Povoa de Varzim, we onderzoeken de mogelijkheden voor morgen, want echt strandweer is het niet, het waait hier fors en het komt hier niet boven de 20C uit. Een beetje de wereld op z’n kop dus. 

Vanavond visjes gegeten en die met groene wijn weggespoeld