O. Langs Lor en Sil

Autorijden in Noordspanje is redelijk ontspannen, altijd voorrang als je geen bord ziet, veel snelheidsbordjes en natuurlijk die bulten bij de zebra’s. Hier geldt bij voetgangers die willen oversteken, en dat is wel lastig: geen verkeerslicht: stoppen; rood verkeerslicht: stoppen; groen verkeerslicht: doorrijden (voetgangerslicht staat dan op rood); oranje knipperlicht: hangt er vanaf of er een voetgangerslicht is. In steden is dat erg opletten en dus rustig rijden, en dat doen de meesten.

Vandaag naar de meest oostelijke bestemming van onze reis: Villafranca del Bierzo. Om er te komen had Dick een groenomrande route uitgekozen richting O Cebreiro. Soms breed, soms uiterst smal door dorpjes die niet op de kaart staan en voor Tommie onbekende kost. Maar de Lor en de Sil vergezelden ons op weg naar O Cebreiroin mistigheid en in zomerzon. Nu is dat plaatsje heel hoog gelegen en bijzonder klein, maar het heeft wel palloza’s. Dat zijn ronde keltische huisjes met een rieten dak in de vorm van zo’n chinees hoedje. Tevens is hier een belangrijk startpunt voor een pelgrimsroute naar Santiago, want het ligt net op honderd kilometer er vandaan en dan krijg je je vierdaagsekruisje, zeg maar. Veel restaurantjes en kamers te huur dus, en een romaanse startkerk van Jacobus, waar de pelgrims met taxis binnendruppelen om te beginnen. Verder was het net Volendam, want in deze uithoek van Galiciëis voor wandelaar en toerist verder bijzonder weinig te doen.

We vervolgen onze weg naar het koninkrijk van Leon voor het plaatsje Villafranca del Bierzo aan Ribeira Burbia.Voor we er erg in hadden stonden wemidden op het Praza Mayor tussen deterrasjes, waar net een parkeerplaatsje vrijwas. Hier veel huizen met leien daken en natuurlijk enorme kerken zoals de Fransesco, Maria en Santiago. Uit het boekje begrepen we dat je, wanneer je te kreupel was om Compostella te halen, je bij de Puerta de Pardòn je kruisje kon krijgen. Vanaf Villafranca namen we de zuidroute langs de Rio Sil die opverschillende plaatsen is verstuwd. Eenmaal terug op onze heuvel bleek “onze” kloosterkerk San Vincente do Pino open. Daar zijn we dus evennaar binnen geglipt om veel maria’s te kunnen aanschouwen.