Dag 04 Over de Elbe en terugwandelen

Er wordt regen voorspeld voor vanmiddag, dus we moeten er vooral in de ochtend op uit! We beginnen met een boottochtje over de Elbe. Het duurde even voordat we erachter kwamen dat de veerboten onderdeel uitmaken van het ov, en je gewone “metrokaartjes” moet kopen om mee te varen. Een uiterst behulpzame medewerkster raadt ons aan een meermans dagkaart te kopen. Daarmee kunnen we negen uur lang binnen een flink gebied (2 zones) met het ov reizen.

Het blijkt een goede keus. Lijn 62 ligt al klaar en we varen stroomafwaarts richting Altona. Na een paar stops hebben we al gezien dat doorvaren naar het eindpunt aan de overkant weinig extra’s biedt. Het varen is leuk, maar het is ook knap koud en winderig op het bovendek. We kiezen voor de Museumhafen, waar oude schepen liggen en zelfs een strandje is (Elbstrand).

Daar gaan we van boord. Het café is helaas gesloten, dus we moeten de koffie nog even uitstellen.

We willen langs de Elbe een stuk teruglopen richting centrum en ontdekken dat er een bosrijk wandelpad loopt over een veel hoger gelegen wal. Een stuwwal, dachten wij, maar Chatgpt is onverbiddelijk: geen stuwwal.

Het ontstaan is te danken aan een complex van verschuivingen en menselijk ingrijpen. Fijn voor de Hamburgers natuurlijk, want hoog blijf je droog.

Bij de wijk Altona gaan we bij de Fischmarkt naar beneden. Hier is wèl koffie! De omgeving doet ons heel erg aan Nijmegen denken, want een grote stenen muur beschermt hier de benedenstad.

Via de muur lopen we naar Sankt Pauli waar we weer omhoog klauteren, de stad in. Dit is het havenkwartier van Hamburg met de sexwerkerstraatjes. We lopen door zo’n straatje via een zig-zag schutting. Het is er rustig: op maandag morgen is er weinig te wippen. We lopen de Reeperbahn uit en komen bij een muziekcafé “Zwick” aan het St Pauliplein, waar we sla en gefrituurde kippenvleugels eten. Heel gemoedelijk allemaal.

Een klein stukje verderop is het enorme kermisterrein. We nemen een kijkje, maar alles is nog dicht. Het is er eenzaam en verlaten; een spookterrein bij de spookhuizen en het reuzenrad. We pakken de metro terug naar de Altstadt.

We vinden het bijzonder dat er nergens wordt gecontroleerd, er geen hekjes of tolpoortjes zijn. Iedereen betaalt blijkbaar braaf zijn kaartje. Wel een verademing vergeleken met onze “zwart rijden” economie, waar conducteurs in elkaar geslagen worden.

We nemen een kijkje in het stadhuis (nu is het open) en shoppen nog even in het centrum. En dan zijn we terug bij het Hotel. Het is half vier en nog steeds droog!

Voor vanavond heeft Tony voor het avondeten een Turkse Koerd gevonden. Het is om de hoek, en dat is handig, want het regent inmiddels. Het restaurant is een reflectie van het moderne eten: het gaat  met een barcode en opgestelde Ipads met aangekoppelde sensors, witte magneetkaartjes, en een pager. Met je telefoon scan je de QR-code. Een ellenlang menu volgt met zo’n honderd keuzes uit drank, voor- hoofd- nagerechten. Op de Ipads maak je een keus en dan “bestellen”. De bestelling bevestigen met witte kaart (soort cc-dus) en met de pager. Nu is alles naar de kok. Je bent nauwelijks aan je tafel terug, of de pager meldt dat je de drankjes kan halen aan de drankjesbar.

Je bent koud terug of de rest van de bestelling komt al door. Kortom, alles gaat razendsnel, maar niemand begrijpt hoe het werkt. Dus veel hulp nodig. Iedereen heeft goede zin, en niemand wil natuurlijk toegeven dat je het niet begrijpt. Na afloop wordt de pager ingenomen en de witte kaartjes worden ingeleverd bij de kassa. Gelukkig klopte het. Met paraplu lopen we terug naar het hotel, want het regent harder.

Morgen weer terug naar Nijmegen.