03 De Slufter en Bertusnol

Vandaag is er minder regen. Dat betekent naar De Slufter, één van de mooiste natuurgebieden van Nederland. Het ontbijt was van hetzelfde als gisteren en om tien uur waren we op pad naar de Slufterweg, waar we nog even een cache scoorden. Dat was snel gedaan, want een mevrouw was ons voor. Haar man stond even verderop, want hij haatte dit. 
We staken de duinwal over en stortten of beter dompelden ons in de natte natuur.

Tony kreeg er geen genoeg van om alle plantjes (lamsoor, zandhaver, strandmelde, engels gras, zwarte knopbies, .......) op te zoeken en kreekjes vast te leggen. Het grote pad stond voor zover we konden zien onder water, maar met een omweg konden we, ondanks de kreken, via het Slufterdijkje de monding van de doorbraak bereiken. Na een stuk strand vonden we via een duinbeklautering een (deels) andere weg terug; met de Slufterbollen aan de rechterhand.

Restaurant de Slufter, waar de auto stond, was inmiddels open. Zo waren we, net zoals gisteren, voor de bui binnen; al bleek die bui nu niet veel voor te stellen. De koffie met appelpunt smaakte prima en gelaafd reden we terug naar De Koog. We besloten bij onze bakker in De Koog belegde broodjes te halen en die met eigen soep en een appel in onze suite op te eten. Het weer bleef intussen goed, zodat we vanmiddag nòg een wandeling konden doen, naar Bertusnol. Dat bleek maar twee kilometer van De Koog te liggen.

Bertusnol is een hoogduin van ca. 20meter, dat te bereiken is via een prachtig duinpad en een enorme trap. Ook met betablokkers en pacemakers is de top goed te bereiken, waar een prachtig uitzicht over de groene duinen je deel is. Weer beneden lopen we via het strand terug tot paal 21, waar we thee drinken in het Strandpaviljoen waar we vanavond ook zullen eten.  Maar eerst wandelen we via het bos terug naar de suite om het “luie” zweet eraf te douchen. Die douche is overigens een douche-, en stoomcabine met een gebruiksaanwijzing aan de buitenkant die je zonder bril niet kan lezen. Enfin, gewoon de kranen voorzichtig openen, voordat de stralen je aan alle kanten tegemoet komen. Misschien proberen we het verder nog uit. 
Vanavond met de auto naar de parkeerplaats bij de duinovergang bij Paal 21 gereden om het donkere bospaadje terug te mijden. Het was een kleine teleurstelling dat de tarbot vandaag niet geleverd  was, waardoor we besloten allebei hetzelfde te nemen: een dorade - met zoete aardappelfriet en sla. De vis kwam loeiheet op tafel, gevuld met knoflook, tijm en limoenschijfjes. Kortom een lekker visje, dat we lieten zwemmen in een koele Verdicchio.

De auto staat 500m verderop op een parkeerterrein, maar een lampjespad wijst ons de weg, waarna de auto het zelf in het donker moet opknappen. 
Morgen belooft nat te worden. Misschien valt het mee; vandaag deed het dat in ieder geval!