04 Uitzichten en Het Vuurboetsduin

Vandaag geen culturele uitspattingen, maar strandwandelen met hoogtepunten. Dick vond een route met verschillende uitzichtpunten. Maar eerst ontbijten in ons bruin hotel. We vinden een plekje helemaal achterin in de hoek afgezonderd van de andere gasten. Na anderhalf jaar corona is dat toch wel een prettig gevoel. Onze magen zitten nog vol van gisteren, dus we houden het bescheiden.

Ons eerste uitzichtpunt betreft de Sjouwermansbol. Je moet een duin en een torentje op om over de haven te kunnen kijken. We waren er nog nooit geweest.

Dick stelt voor om over het ooststrand te lopen. We zetten de fietsen bij het kantoor van de havenmeester en lopen direct het havenstrand op. Intussen komt de boot van elf uur binnen. Dat is best spectaculair, want hij vaart vlak onder de kust. Het water stroomt hier snel tussen Vlieland en Terschelling en is dus vaargeul. De Brandaris zien we in de verte liggen.

In een half uur zijn we bij strandpaviljoen Oost. We lopen er via het strand met een boog naar toe. De koffie is toch verdiend.

Via de duinen wandelen we terug en als we weer bij het havenstrand uitkomen, zien we opnieuw die veerboot. Het is de boot van tien voor twaalf, die nu richting Harlingen vaart.

Bij de haven is zowel een restaurant als een zelfbediening voor alle “jachtigen”. We kopen twee belegde broodjes die ter plekke worden klaargemaakt. Die gaan we aan de overkant, bij het havenhoofd waar dat welkomstbord stond, opeten. Terwijl we toehappen landt een vette meeuw dichtbij. De vogel mag van ons toekijken.

Terug in het dorp reserveren we een tafeltje voor vanavond in “de Wadden”. Het is maandag en niet alles is open, dus je moet op tijd zijn. En dan gaan we meteen door naar ons tweede uitzichtpunt: De vuurtoren op het Vuurboetsduin. Er loopt een cache-route om dit hoge duin met bos en een lelievennetje (het Torenven). Allemaal mooi.

Het laatste punt van de route bevindt zich opnieuw bij een uitzichtpunt. Het ligt een beetje verstopt naast de communicatie masten. Je moet er een trap en een wenteltrap voor op. Het uitzicht viel wat tegen vanwege de hoge dennen. De aanwijzingen voor de eindcache bleken door de cachelegger veranderd, waardoor het vinden wat vertraagde. Maar we vonden hem uiteindelijk toch en een grote witte bus werd ons deel.

Inmiddels is het theetijd. We fietsen naar Zeezicht aan de haven voor koffie en earl-grey. We zien opnieuw het veer uit Harlingen aankomen.

Eenmaal terug op onze kamer blijkt de WiFi het weer te doen. Dat scheelt een hoop gedoe en kpn-megabits. Voor de liefhebber: we losten het de afgelopen dagen als volgt op:

A. Dick typt in “notities” het concept verslag met de Ipad (die had geen wifi).

B. Tony corrigeert en vult de tekst aan. Ze is streng.

C. Met Airdrop (apple is erg handig hierin) wordt het notitieblok naar de Iphone (die heeft 4g en de foto’s) gekopieerd.

D. De tekst kan nu in “reisblogger” worden geplakt. De foto’s van de Iphone gaan erbij. En klaar is Kees.

We eten vanavond in de Wadden. Het is een visrestaurant uit het wat chiquere segment. Tony gaat voor zeebaars, Dick neemt heilbot. De wijn: een verdejo. Het toetje: cheesecake met twee lepeltjes en espressootje toe.

Morgen fietsen we naar de Kroonpolders.