02 Naar Oost, Gloppen, Slauerhoff en een verrassing

Met spanning gisterenavond nog naar “de slimste mens” gekeken. Het waren drie kanjers, maar Lisa Loeb was supergoed. Dat mens weet gewoon alles en snel. Na een wijntje aan de haven probeerden we ons bed uit: prima bed. De straat is wat onrustig, maar het is een dorp, ook al stikt het van de toeristen.

Vanmorgen om acht uur op, want om halfnegen het ontbijt. Ze werken hier in tijdsblokken van drie kwartier en dan is dit een mooie tijd. Het ontbijt is classico, gebaseerd op zelfbediening en éénrichtingsverkeer om het ontbijteiland van brood en braadpannen met eieren en spek.

Om halftien halen we de fietsen. Tony gaat elektrisch, Dick gaat zonder ondersteuning. De afstanden zijn klein, maar de wind waait wel stevig.

We fietsen richting de jachthaven en halen een geocache op aan het havenhoofd bij het welkomstbord, dat er al jaren staat. We fietsen verder naar de oostpunt voor koffie in onze eerste strandtent. We moeten ons door de zandverstuivingen heenworstelen, want de noordenwind doet zijn werk.

Gelukkig ging de tent net open en we zoeken een luw plekje voor koffie. Het valt ons op hoeveel engelstalige bediening hier op dit eiland werkt.

Door de duin, hei en bos fietsen we terug naar het dorp voor een cache die is geïnspireerd door “De Lutine”. Het schatschip dat met goud voor de kust van Terschelling en Vlieland is vergaan. Wij vinden een schatkist met geocoins.

Terug in het dorp beginnen we een gloppenroute. Gloppen zijn smalle straatje die we in Nijmegen, gassen noemen of steegjes. We kopen een krant (Trouw in de vakanties) en eten een tosti in eetcafé (alweer) Lutine.

We maken ons op voor de Slauerhoff wandeling.

Tegen twee uur staan we met zeven mensen voor het huis van Gerda Postumus. Ze is de eilanddichter van Vlieland en voert ons langs diverse gedichten van Jan Slauerhoff die via zijn moeder wortels op Vlieland had. Gerda is een gedreven verteller over deze dichter/schrijver waarvan iedereen de dichtregels “Alleen in mijn gedichten kan ik wonen, nooit vond ik ergens anders onderdak” wel kent.

We leren Slauerhoff kennen als een mens met wisselende stemmingen, die de balans zoekt tussen de vrolijkheid en de droefheid van zijn broze en moeizame leven als scheepsarts maar vooral als schrijver.

Om vier uur namen we afscheid van Gerda die behalve het werk van Jan ook dat van haar zelf voorlas. 

We lopen de Dorpsstraat af op zoek naar een biertje en koffie. We vinden “het praathuis”. Wie schetst onze verbazing: Eline! Zij is ons Friese achternichtje, uit Groningen en doet vakantiewerk op Vlieland.

Toeval bestaat (niet), en het is zowel bijzonder dat we dat met Gerda bespraken, als dat we Eline tegenkomen. We praten even bij en genieten van dit bijzondere moment. Intussen reserveert ze voor ons een tafeltje voor vanavond een paar restaurants verderop. Die zijn namelijk allemaal van dezelfde eigenaar (Westchord).

We gaan op de Italiaanse toer voor bruschetta en daarna klassiek met kip en een mrij hamburger.