05 Naar het westen

Omdat het Posthuys wegens personeelsgebrek op maandag gesloten is, gaan we vandaag (dinsdag) naar het westen. We ontbijten stevig, want we moeten heen 7,5km fietsen. We doen onderweg twee eendenkooien aan. De nieuwe en de oude.

De laatste is helemaal gerestaureerd. Je kunt de vangpijpen goed zien en de kooi ligt in een prachtig bosje.

Even verderop is een vogelkijkhut over het wad, achter de Dodemansbol. Dat is een grafmonument voor onbekende zeelieden en mensen die overleden waren aan besmettelijke/dodelijke ziekten.

Uitgewaaid komen we aan in het Posthuys. We hadden weliswaar de meeste wind in de rug, maar de koffie met worteltaart is dik verdiend. Het valt ons op dat de coronaregels hier nog tamelijk streng worden gehanteerd. Vlieland heeft te lijden gehad van veel zich vrij voelende toeristen.

Na de koffie begint het tweede gedeelte van ons uitje: een wandeling rond Kroon’s polders. Ir Kroon had het plan een gedeelte van Vlieland in te polderen door duindijkjes aan te leggen. Rijkswaterstaat zag er niets in en prikte de dijkjes weer door tot verdriet van Kroon, maar tot blijdschap van de natuurbeschermers.

Het is nu een van de mooiste natuurgebieden van het eiland. De plantjes die we tegenkomen zijn talloos; lamsoor, heelblad, schorrekruid, gelderse roos, hazepootje, enz. enz.

Aan de zuidzijde vinden we een met schuttingen omzoomd pad naar een vogelkijkhut, die wel 200m verderop in het water staat. Dichter bij de lepelaars, meeuwen, eenden, smienten, kun je niet komen.

In de verte zien en horen we af en toe een brullende straaljager die op de Vliehorst zijn flitsbommen afwerpt. Daar moet je dus niet zijn. 

We lopen helemaal om de plassen heen en genieten van de uitzichten. We komen uit bij de militaire omheiningen en lopen snel door naar het strand. Eerst door de duinen en later langs het strand (je ziet er geen kip) lopen we terug naar het Posthuys.

We passeren ontelbare hoeveelheden meeuwen en passeren de sporen van de Vliehors express met gedichten om de banden, die in het zand worden gedrukt. Het luidt: ”Wat de diepste indruk maakt werd door water aangeraakt. Door geen mens gestoord neemt de zee het laatste woord” (Suze Sanders). De gedichten maken deel uit van een jaarlijkse wedstrijd en het is een eer je gedichten oneindig in het zand te zien staan. 

Ten noorden van het Posthuys lag ooit het dorp West-Vlieland en de post kwam hier aan land en werd vanaf het posthuis verder verspreid.

We lunchen in het Posthuys met bruine bollen met kip en makreel. Alweer verdiend. 

We gaan nog stoerder doen want we willen door de duinen terug fietsen. Dat betekent meer (tegen)wind en meer heuvels. Het geeft voldoening om door dit ruige landschap een beetje één met de natuur te zijn. Rond vier uur zijn we terug in Oost en fietsen onderdijks naar ons hotel. We vinden dat we een bad verdiend hebben. Echter, de kraan kent alleen een douchekop en geen tap. Douchekop dan maar in het bad gelegd en na een kwartier zit er water genoeg in om de duik te wagen. Dat heb je met een oud hotel, dat overigens hevig wordt verbouwd.

Vanavond eten we in “Gestrand”. We hebben het verdiend. Voor het eerst eten we een beetburger (bietjesburger) en een dorade; die biet smaakt niet eens zo slecht, zeker wanneer je er een pinot grigio bij drinkt. Tijdens onze maaltijd wordt een paar tafeltjes verderop, een dame onwel. Binnen tien minuten staat er een ambulance en mevrouw wordt ter controle afgevoerd. Gelukkig zien we haar na een halfuurtje weer afgeleverd bij Zeezicht; daar verblijft ze blijkbaar.

Na het eten wandelen we nog even langs de veerhaven om de veerboot uit Harlingen te zien aankomen. Het blijft een imposant gezicht hoe zo’n schip zich achteruitdraaiend tussen de meerpalen wringt. Centimeterwerk.