K. Met de bus a “A Coruña”

De Galiciers vinden het belangrijk dat ze hun eigen taal of dialect kunnen spreken, voor ons  stervelingen is het lastig. Zo leren wij La Coruña en wordt “y” “e” en buena boa. We begrepen dat het Galicisch wat meer aan het Portugees verwant is. We moeten er mee leven.

Vandaag met de bus naar A Coruña. Na een stevig ontbijt op de Parador en een stevige wandeling komen we bij het autobusstation. Het is een groot gebouw, waar iedere maatschappij zijn verkooploket heeft. Passagiers zijn er verder weinig en je kunt aan de andere passagiers vragen waar de bus komt voorrijden. In Nederland zijn er moderne panelen, waarop precies staat welke bus waar komt en of ie op tijd komt. Hier is het afwachten.

We hadden een snelbus en waren ver binnen het uur in A Coruña. Dat blijkt een grote stad van zo’n 400,000 inwoners, als je buitenwijken meeneemt. Het busstation is megalomaan als een vliegveldterminal, maar dan wel verroest en met tien loketten voor tien maatschappijen, die nauwelijks bemensd zijn.  

Nog zonder plattegrond maar mèt gps, liepen we door de stadse straten naar het centrum dat vanuit het busstation ruim twee kilometer noordwaarts ligt. A Coruña is net als Ferrol omgeven door water en vanouds her een havenstad. Aan de noordkant (zeekant) een enorme boulevard met stranden en aan de zuidkant (estuarium) de veilige havens. Ook hier de glazen balkons (galerías) zoals in Ferrol, maar dan chiquer en grootser. Het oude A Coruña bleek heel klein en niet zo heel bijzonder. Wel middeleeuws, maar voor het echte werk moet je toch in Santiago, Leon of Burgos zijn.

Maar verder is A Coruña een levendige stad met veel winkelstraten en enorme overheids- en bankgebouwen. Het stadhuis doet niet onder voor het paleis op de Dam en het kantoor van  Santander doet dat niet voor het Rabo hoofdkantoor in Utrecht. Toch ook hier, net als in Ferrol, veel leegstand, vooral winkels, en het lijkt er op dat  Spanje nog steeds aan het bijkomen is van de financiële crisis.

Eettentjes genoeg in ieder geval. We kozen voor een italiaan met happy hour menu voor de vroegkomers (tot 14:00u). Verrassing: een prachtig opgemaakte salade en een heerlijke fetuccine. Weer eens wat anders dan de bekende tapas en we hebben het ons goed laten smaken!

Onze wandeling terug  naar het station   voerde langs de havens, vele huizen met galería’s. We ontdekten nu pas dat het station volledig gespiegeld is voor uitstappen (27 perrons) en voor instappen (ook 27 perrons). We kwamen daar achter omdat er bij het uitstappen opgaande en instappen neergaande roltrappen waren, die zo’n 50meter uit elkaar lagen.

De Arriva bus bracht ons weer voorspoedig terug naar Ferrol.

In Ferrol nog even naar de wijk Canido gelopen. Omdat het een arme buurt betrof is deze met muurschilderingen opgepimpt. Dat leverde mooie plaatjes op.