Dag 06: Kust verkennen rond Callao

Wil je geen regen, blijf dan aan de zuidwest kust. In ons geval: blijf zitten waar je zit. En dat kwam goed uit, want om kwart voor negen keken we op de klok en dat is laat voor ons doen. Het kamermeisje trok al aan de bel, want ons bordje ‘niet storen’ hing nog niet buiten.

Na een eigen ontbijtje van kiwi, brood, thee, kaas en de vanwege de regen niet opgegeten oude koek, togen we op pad voor de super en een noordelijk gelegen geocache. Ook aan die kant is ons dorp verrassend: een villawijkje en een baai die we nog niet kenden “el caballete”. Wel veel gegraaf hier voor een nieuwe toeristische uitspatting. 

Wat ook opviel was het gebruik van de hondendrollenzak: inpakken en wegwezen. De cache werd zonder poep aangetroffen bij een mooi uitzicht.

Mokka had ook dorst

Na de boodschappen te hebben thuisbezorgd, rijden we een stukje naar het zuiden, naar El Puertito, een mini-haventje. Om er te komen moet je door een vrij-kamperen gebied over een smalle weg. Een beetje hippie-achtige sfeer dus, want je komt hier niet 123 met je caravan. Bij het haventje konden we ‘Mokka’ voor 2€ neerzetten (de meesten zetten hun heilige koe aan de rand van de weg en lopen daarvoor graag 1km extra). Het krakkemikkig restaurantje/cafetaria Pepe y Lola is er nog. Je kunt er voor weinig geld viskroketjes, tosti, en omelet eten, met uitzicht op het haventje en vreemd uitgedoste figuren die we vroeger hippies noemden. 

We kregen gezelschap van een groepje Engelse toeristen op leeftijd, die onder een dikke laag rood stof/zand op buggies waren gearriveerd. Ze hebben het terrein verkend, zeg maar, en hebben er plezier in. 

Na de lunch maken we een korte wandeling naar het plateau met zoals immer, mooie uitzichten met la Gomera in de verte. Er staan ook een cactussen. Die lijken aangeplant. Sommigen staan in een bosje bij elkaar. Landinwaarts bevindt zich een ongerepte rotzooi van vervallen bananen plantages. 

We rijden terug langs Playa Paraiso, het gebied met de chiqueste hotels van de omtrek. Het is al bijzonder dat we op deze laagte tangentieel kunnen rijden, wegen langs de kust worden nu eenmaal altijd onderbroken door de steile barranco’s, de -meestal droge - rivierdalen, die van de vulkaan komen. Daarom gaat hier alles radieel vanuit het hogere.

Na een zwem zoeken we een restaurantje in ons dorp. Bij een italiaan eten we brochetta en een pasta vongole, (dat is met “venus”schelpjes.), sla en cheesecake/koffie toe.