10 Van La Seu d’Urgell via Andorra naar Ax-les-Thermes

Na een paar dagen hecht je altijd weer aan “je stadje”. Zeker aan La Seu, waar je altijd onder de arcades kunt lopen om uit de zon te blijven, want die heeft hier de afgelopen dagen behoorlijk geschenen. Het is verbazingwekkend dat we vandaag in de parador dit keer om gepocheerde eieren vroegen (T had het speciaal opgezocht: huevos escalfados) en er gekookte voor terugkregen. 

Vandaag koersen we naar Frankrijk en daarvoor moeten we dwars door Andorra. Dit land kun je het beste karakteriseren als benzinepompland met parfumerieën en andere ‘Schiphol Plaza’ winkels, waarbij alles wordt aaneengeschakeld met rotondes. Blijkbaar houden de Andoranen van hard rijden.

We gaan koffie drinken in Escaldes, want hier is één van de top tien attracties van het dwergstaatje: Museo Thijssen. In alle eerlijkheid, het stelt weinig voor: een benedenzaaltje met niet onaardige Parijse kunst uit het begin van de twintigste eeuw met één Matissetje. Er waakt een diep in het zwart geklede suppoost over, die je net niet in de wegloopt. Als souvenir kopen we twee ansichtkaarten van de getoonde schilderijen. Bij het afrekenen leren we van de caissière dat Andorra het enige land ter wereld is waar Catalaans de primaire taal is; niet alleen de voertaal. Een pré natuurlijk voor een landje, dat wel de lusten, maar niet de lasten probeert te delen van de europese unie. We gaan gauw koffie drinken in een cafétaria, en bekijken nog een kerk vanbinnen.

Daarna ronden we opnieuw vele tondes om de de Pas de la Casa te bereiken. De uitzichten zijn wonderschoon, maar het bijbehorende plaatsje kent alleen maar shoppende fransen.

Inmiddels hebben we onze gastvrouw/heer in Ax-les-Thermes bereikt en gemeld dat we iets vroeger aankomen, want het is niet zo ver. We krijgen een sleutelcode voor een kastje en parkeren zal geen probleem zijn. 

Bij de afdaling op Franse bodem wordt alles steeds groener, terwijl de beekjes overal de bergen afstromen. Het karakteriseert dit skigebied en zeker ook Ax-les-Thermes. Al maakt het dorp daarnaast ook een indruk van vergane glorie met z’n casino en badhuizen. 
 

Ons huisje staat in een doodlopend straatje (Impasse des canons), en als we om drie uur arriveren zijn eigenaren Patty en Christophe nog druk bezig met de schoonmaak. We krijgen het een ander gedemonstreerd, waaronder een enorm jacuzzi bad. Het huisje, met stadstuin, is er zo’n beetje omheen gebouwd, maar alles bij elkaar toch meer dan groot genoeg voor ons tweeën. We tellen wel zes zitjes: vier binnen en twee buiten.

Captur kunnen we op de ‘Parking gratuit’ achter de kerk parkeren; dat is voor onze bagage dichtbij genoeg. Na het uitpakken gaan we op verkenning. De Spar blijkt om de hoek en mevrouw Spar heet ons hartelijk welkom. Ze prijst ons frans: oeufs, de l’eau, oranges, yaourt grecque, tomates, etc. Ja het is weer leuk omschakelen naar ons oude schoolfrans.

Er wordt hier in Frankrijk vroeger gegeten voor ongeveer anderhalfmaal zoveel geld ten opzichte van de Spaanse zuiderburen. Ook de winkels zijn hier om zeven uur dicht. 

We vinden een brasserie met tapa’s (wings), bruchetta en italiaanse salade. We worden bediend door jong enthousiast personaal. Spanjaarden ogen wat somberder, lijkt het.

Morgen naar het syndicat d’initiative (vvv). We willen de kabelbaan in.