13 Zondag rustdag in Ax-les-Thermes

Niet alleen in Zuid-Spanje is het smoorheet, ook hier worden tropische waarden bereikt, al is het iets koeler in de bergen. Vandaag wordt flink onweer voorspeld, dus blijven we maar eens een dagje thuis. Kunnen we een wasje doen en een beetje rustig aan.

Ons huisje vertoont toch wel wat onhebbelijke trekjes. Zo zakten we dus gisterenavond door de bank en blijkt het moeilijk het huis koel te houden. Er zijn te weinig ramen en de voordeur kunnen we niet openzetten vanwege een zwarte kat en enorme scarabeeën die graag de drempel over willen. Tony wil ze er niet over hebben.

Tot overmaat van ramp vinden we nogal wat mieren in huis. Ze klimmen in de avonduren  in horden langs de versvuren plankjes. Mieren houden van hars. Vanmorgen waren alle mieren weer verdwenen. Een wonder?

Zo rond acht uur ‘s morgens is het nog lekker koel en tijd voor de bakker en daarna het ontbijt. De vuile was gaat in de lavamet een paar straten verderop. De machines worden met een geldautomaat gestuurd. Zeven euro in 1€ en 2€ stukken zijn nodig om de boel aan de praat te krijgen.

Dus wisselen maar bij de middenstand. Tijdens de was gaan we nog even op cachetour, die dingen liggen nu eenmaal overal.

Even later komen we in de voormalige kapel Saint-Jerôme een tentoonstelling tegen van een lokale grootheid: Jean Jognarelli (1870-1930).

Hij heeft hier ieder bruggetje en straatje op impressionistische wijze op het doek gezet. Daarna is er nog tijd voor koffie op een naburig terras voor we de schone was ophalen.

Van onweer is intussen nog geen sprake (13:30), waarmee het vertrouwen in Meteo-France toch wel fors is gedaald. Teveel parameters hier, of gewoon slecht rekentuig. We gaan er niet op wachten en na de lunch besluiten we nog een rondje rivieren te doen. Ax ligt er aan drie: la Lauze, l’Oriège, l’Ariège. Naar de laatste is de streek vernoemd.

Het kan niet anders dan dat er hier waterkrachtcentrales moeten zijn. En dat klopt. We passeren de Du Teich centrale, waar het water, dat van 93m hoog naar beneden stort, een vermogen kan leveren van 4,9MW. Dat zijn twee Windmolens zoals wij die in Nijmegen Oosterhout hebben staan. Hogerop is er het een stuwmeer Lac Campauleil, de watervoeding waar de turbines op draaien.

Het is allemaal te lezen en te bekijken op een bezoekerspunt vlakbij de centrale. Iets verderop pakken we ook nog even een kruis mee uit 1874 van de lokale heilige Udaut. Om het dichtbij te kunnen bekijken moet je wel even een trap op en onder een spoorboog door.

Het is tegen half vier en in de verte klinkt wat gerommel, dat wel. Op het moment dat we rond zeven uur voor een hapje de straat opgaan, barst de hel los. Tony’s pluutje wordt geconverteerd en Dick’s hoed waait af. Een enorme windvlaag met bliksem gaat vooraf aan een regenhoos. De hoed wordt door een mevrouw gered. We stappen zonder aarzelen het eerste het beste restaurant binnen, waar we gelijk maar neerploffen om te eten. 
We nemen de dagschotel met een salade. In Frankrijk krijg je er in tegenstelling tot Spanje er altijd water en brood bij. Het kalfsvlees smaakt prima en van de salade moet de kruimelkaaslaag eraf geschept voordat je bij het groen bent.

In ons huisje zetten we alles open. Het is heerlijk afgekoeld. Morgen ziet het weer er beter uit en gaan we er weer op pad.