Dag 18: Rondje Zumaia

Vandaag een beetje uitgeslapen. Dan kan ook niet anders met zo’n uitzicht op de zee

We willen met de bus naar Zumaia, een vissersstadje vijf kilometer verderop en willen terug lopen over de Camino in omgekeerde richting.

Om twaalf uur is het best druk bij de bushalte waar we “genieten” van voorbij scheurende sportwagens, voornamelijk Porsches, die meedoen aan een soort rally.

Een klein halfuur te laat komt er een dubbelbus aan. Hij zit tjokvol, maar we kunnen allemaal mee. Als de bus na een ritje van tien minuten in Zumaia leegstroomt, blijkt waarom het zo druk is: in Zumaia wordt het feest van de octopus gevierd.

In de haven zijn roeiwedstrijden aan de gang: drie met stuurman. Dat wil zeggen dat de stuur geen roer heeft maar een spaan en dat gaat niet altijd even goed. Iedereen loopt met bordeauxrode shirtjes en sjaaltjes en geniet van de taferelen op het water.

We genieten van koffie met een gedeelde “Pastel Vasco”, die lijkt op iets dat we kennen als Pastel de Nata, maar dan vier keer zo groot en met een Baskisch vlaggetje erin geprikt. De koek smaakt goed en Tony koopt er nóg eentje om mee te nemen. Wanneer we die zullen opeten weten we nog niet.  

Na de koffie lopen we door de heuvels terug over de ‘Franse Camino’, een variant die langs de kust gaat. We lopen de route in tegengestelde richting en dan is het nog goed opletten om de gele pijlen te volgen, want die wijzen voor ons natuurlijk allemaal ”fout”.

 Nadat de eerste klim is genomen loopt de route hoog door glooiend landschap. We zien wijngaarden en appelboomgaarden en krijgen mooie uitzichten. Ongeveer halverwege komen we door een kleine gemeenschap met een oud romaans kerkje uit de 14de eeuw, waar uitnodigende bankjes staan. De ideale plek om even op krachten te komen met stokbrood, ham en kaas; en water, natuurlijk. 

De Franse Camino is zwaarder dan de standaard camino die meer landinwaarts loopt, maar de zes kilometer die wij afleggen is te doen. En het voordeel van er tegenin lopen is, dat je meer Caminogangers tegenkomt. We zagen c.q. spraken er een stuk of tien. We lopen Getaria binnen over een oud en hobbelig pad van kasseien.

Het doet je realiseren dat hier al honderden jaren pelgrims langs lopen op weg naar Santiago de Compostela. 

Voor vanavond gaan we op herhaling in hetzelfde restaurant. Tony heeft er gereserveerd. Dat blijkt nodigi, want zaterdagavond is het druk. Zelfde sla, andere wijn, rode. We eten namelijk lamscoteletjes.