03  Dali’s Figueres 

We doen het vandaag kalm aan, want om half twee hebben we het tijdslot van het museum gereserveerd. We nemen de trein van 11:37hr. Het is een medium-distancia  tren, die je kunt vergelijken met een intercity bij ons.

Parallel aan deze lijn loopt de hsl lijn die hier ave (alto velocidad) heet, zoals we die in Nederland ook kennen. Het is ook de reden dat zowel Girona als Figueres twee stations kennen met twee verschillende spoorbreedtes.

We kiezen dus voor de intercity, die in Figueres aan de goede kant van het stadje stopt. Het valt op dat in NL de NS-app en site veel beter werken. Zelfs bij het toeristenbureau had de medewerker er moeite mee. Dat komt vooral omdat het OV in Spanje volledig is geprivatiseerd met allemaal aparte trein- en busmaatschappijen die nauwelijks samenwerken en allemaal een eigen loket hebben.

Eenmaal in de trein loopt alles soepel en we zitten er ook heel comfortabel. We komen stipt op tijd aan in Figueres, waar we op ons gemak via parkjes richting museum lopen en intussen op verschillende bankjes onze broodjes en appeltjes opeten. Alles in het stadje ademt Dali. Zonder Dali zou Figueres een onbetekenend stadje zijn gebleven.

De Petruskerk (een tikkie groter dan die bij ons in Hees) die vlakbij het museum staat, laat zich kosteloos bezoeken. We stuiten op een prachtig kribje en bewonderen er moderne werken van de schilder Ramos. Een soort stilte voor de Dali storm. Wat ook opvalt in de kerk zijn de qr-codes op de banken. Ze linken door naar de canciones; scheelt een hoop liedboeken.

We staan ruim op tijd aan de entreehal en op aanraden van E&S lopen we eerst om het gebouw heen. Pas dan zie je de plaatjes die iedereen kent: de rode muren bekleed met croissantjes, de bollen op het dak en de groen cypressen. Het is niet te druk en we mogen iets voor halftwee al naar binnen.

Rugzak inleveren en go. Het museum heet ‘Theater-museum’, omdat het de herbouw is van het oude stadstheater dat tijdens de Spaanse burgeroorlog werd verwoest. Dali schilderde en beeldhouwde een compleet theater bij elkaar. Hij mocht de hele “hut” ook zelf inrichten, medegefinancierd door zijn jongere vriend Pitxot. 
 

Zo starten we bij een Amerikaanse auto met daarop een enorm naakt met extravagante kleding. Gewoon kitsch eigenlijk, maar wel creatieve kitsch.

Iedere nieuwe innovatie greep hij aan om er kunst van te maken, waarbij je altijd een beetje moet glimlachen. Hologrammen, plafondschilderingen, portretten en beelden van zijn muze Gala. Je komt vele stijlen tegen, maar het extravagante surrealisme spreekt het meest tot verbeelding.

Na een voettocht van een vijf kwartier door het museum zitten we vol. Via de museumwinkel (natuurlijk) komen we buiten en staan en zoeken opnieuw rust op een bankje onder de bomen op de Ramblas. We eten de laatste voorraad op en besluiten de trein van 15:45 terug te nemen. Helaas! Ook in Spanje kunnen treinen vertragen en ook in Spanje weet niemand hoe het zit, inclusief wat onduidelijke berichten uit de intercom. Een halfuurtje later blijkt een trein vanuit Girona om te keren, waarna iedereen zich naar de trein spoedt. Het loopt dus allemaal goed af. Met veel mondkapjes overigens. Wij doen braaf mee. Een beetje terug naar vroeger.

In Girona aangekomen wil Tony naar het busstation. Dat blijkt onder de grond te zitten, terwijl de ave nog een roltrapje dieper ligt. Dit alles in een zeer steriele omgeving, maar wel een apart loket voor ieder buslijntje.

Onderweg in de winkel aan de Gironeese Ramblas, waar Emely haar secrid scoorde, koopt Tony een kek parapluutje, we vonden 28€ voor een Dali pluutje namelijk wel wat veel.

Vanavond eten we bij de buren Konig. Op een beboomd pleintje wordt het een salade met drie tapasgerechten in willekeurige volgorde geserveerd. We drinken er een roseetje bij. Een hele fles zit er met zijn tweeën niet meer in. Morgen de auto maar eens verder uitproberen richting kust.