06 Girona

We kiezen voor de “i”, want dan zijn we even solidair met de Catalanen. Het leeft hier wel. 

Vandaag Pinksterdag. Voor de christenen een belangrijke dag, voor de rest gewoon een warme zondag, want pinkstermaandag kennen ze hier niet. We beginnen de dag met een klusje: de wasmachine uitproberen met een wasje van t-shirts en sokken. Als de was schoon is en op het beschikbare rek hangt, gaan we eropuit.  

Vandaag willen we het joods historisch museum bezoeken. Het blijkt de eerste zondag van de maand gratis te zijn en we kunnen er dus zo binnenlopen. Girona heeft een grote joodse wijk gekend. Vanaf de twaalfde eeuw huisden hier zo’n 800 joden met hun eigen gebruiken, beroepen en scholen (kabbalisten).

Vanaf 1492 zijn de gepeste joden van hier verjaagd. De roomse vorst had er opeens genoeg van. Men kon kiezen: wegwezen of bekeren, en vaak erger. Van de woonstructuur staat nog veel overeind, terwijl het museum nog resten van de oude synagoge bevat en van het rituele reinigingsbad de mikweh. Een mooiere plek voor een museum kun je dus niet bedenken. We leren er veel van de geschiedenis van de joodse gemeenschap.

Na het museum besluiten we om vandaag ook wat cacheroutes doen. Het laat ons nog meer aspecten van de stad kennen, zoals dwarssteegjes, de vier rivieren van Girona met hun vele overstromingen, en ook gewoon wat bijzondere plekjes. De wasmachine annex droger draait intussen een volgend wasje en een droogje en dan blijkt dat de deur niet open wil. Wat Dick heeft met de Captur, heeft Tony met de weigerachtige wasmachine/droger. Maar gelukkig: na wat heen en weer knopgedraai, geeft de deur toe en kunnen we vanavond in schone (en droge!) pyjama’s naar bed. 

In de tussentijd hebben we vanavond voor de derde keer bij Konig gegeten met toepasselijke Elisabeth salade. Ze hebben precies wat we nodig hebben: goed, gevarieerd, tegen een schappelijke prijs. Wel even in de rij voor de menupaal. We hebben het er voor over.

Vanavond de laatste avond in Girona. We wandelen nog één keer door de oude straatjes en over het onafhankelijkheidsplein, waar rond 21:30hr iedereen eet.

Het is een geroezemoes van jewelste. Het valt Dick op dat hij nergens uit boxen schallende muziek hoort. De mensen kunnen gewoon met elkaar praten en eten. Best fijn.

Morgen reizen we via San Pau naar La Seu d’Urgel, waar een parador ons verwacht.