H. Het einde van de wereld

De titels worden steeds prozaischer, maar als het hier Finisterre of beter Fisterre heet, dan weet je dat het echt klaar is. Finisterre was het meest westelijke puntje van het continent, zo dachten de romeinen, want zolang je naar het noorden kijkt, dus naar de poolster, en er is nog land aan je linkerhand, dan kun je nog verder westwaarts. Nu blijkt dat je in Portugal nog westelijker kunt, maar dat wisten ze toen nog niet. De romeinen zagen Finisterre als het einde van de wereld en toen waren er al  wandelaars die daar naar toe wilde. De kerk speelde daar slim op in door Jacobus hier te begraven en zodoende een pelgrimslegende te creeren, die heden ten dage nog veel mensen op de been houdt.

Vandaag dus een verkasdag. We rijden langs de Serre de Barbanza en langs de kust naar de resten van de versterkte keltische nederzetting Castro de Baroña. Een mini schiereiland met een mini dorpje met nog goed  herkenbare wallen en resten van huizen en werkplaatsen. Ze zullen hier gevist hebben.

Van deze Castro is het niet ver naar Noia, een havenplaats uit de 15de eeuw. Ook hier weer zo’n legende als zou de kleinzoon van Noach de stad gesticht hebben. Ons reisboek stuurde ons naar het kerkhof van Noia. Het is er heel kleurrijk en er staat een 14de eeuws Romaans kerkje.

We bleken een beetje achter op schema en besloten geen taperia te  zoeken, maar op een cabo het stokbrood te nuttigen, die Dick in alle vroegte bij de bakker in Pontevedra had gekocht. We kozen voor Puente Carreiri met Faro. Een smalle weg erheen met een vuurtoren in de pieke zon. We picknickten in de deuropening die in de schaduw lag. 

Daarna moesten we ons toch nog haasten om tussen vier en vijf ons appartement in Laxe te bereiken. In de verte zagen we het einde van de wereld, terwijl links van ons zich “la costa da morte” zich bevindt, die titel komt nog.

Ons appertement ligt op 50m van het sneeuwwite kristalzandstrand. De ruimte is kleiner en minder chique, maar verder prima, behalve dan dat er geen WiFi is, tsja......