02 Driemaal Drouwen

Zo ben je er nooit, zo ben je er drie keer op een dag, maar eerst vandaag boodschappen doen in Annen. Met de fiets, want oefening baart kunst, zeg maar. Het blijft bizar dat de dichtstbijzijnde super bijna zes kilometer ver weg is. Het is druk overal, want in Drenthe zijn nu veel toeristen. Na de super is het tijd voor koffie bij de bakker, maar waar is die gebleven? De winkel blijkt verhuisd naar de andere kant van het plein. Het brood is hetzelfde; de koffie-met-croissant smaakt goed.

Met genoeg proviand voor de komende dagen lunchen we in ons huisje om gesterkt (met de auto) naar Drouwen af te reizen voor een kunstroute “Into Nature” genaamd.

Voor 15€ pp kopen we twee kaarten en een boekje bij het startpunt in het dorpshuis, hijsen de rugzak op en gaan vol goede moed op weg voor een acht kilometer lange kunstroute, die voert door het Drouwenerzand en Bronneger.

Op een gegeven moment zitten we midden op het zand op een boomstam bij een grote boom voor een geluidservaring. Niets. Het duurt even voordat we erachter komen dat we een qr-code op een paaltje moeten scannen. Vol verwachting luisteren we naar vreemde klanken uit het speakertje van de telefoon, die onderbroken worden door een mevrouw die vertelt hoe mooi en interessant het hier wel niet is. Inderdaad letterlijk een hoogtepunt in de natuurbeleving, maar het dringt de kunstbeleving naar de achtergrond. Een dip dus.

Gelukkig waren de andere kunstwerken interessanter. Zo lopen we langs een enorme witte sculptuur die omgeven is door prachtige stukken bloemenweide. En wat te denken van een grashol waar kattengejank uit klinkt.

In Bronneger krijgen we een reeks werken te zien, variërend van een terracottabeeld tot een gedichten wandeling en een regelmatig twaalfvlak (zeg maar: een hele grote voetbal), waarbinnen je je eigen sporen kunt uitwissen.

We hadden ruim twee uur gepland voor de wandeling, maar dat werd dus meer.

We belden zus dat we iets later kwamen, want we moesten ook nog naar de Hema, waar Tony haar spulletjes scoorde terwijl Dick gladiolen hij de Jumbo kocht.

Fijn om zus weer te zien. Ze had bedacht om in Ees te gaan eten, en laat dat nou net weer richting Drouwen wezen. Niet ver ervandaan legden we aan bij de Eeserhof voor een eenvoudige doch voedzame maaltijd.

Gelukkig hebben ze tegenwoordig senioren porties (op de kaart vlakbij bij de kindermenu’s), maar dat geldt niet voor de toetjes. De dames bestelden een stuk monchoutaart. Op zich niks mis mee, maar wel heel erg veel.

Voldaan reden we voor de derde maal door Drouwen om via Gieten terug te komen bij ons huisje in Gasteren.