Dag 05 Struinen in Hondarribia en de ontvoering van Captur

Het kostte gisteren wat moeite om de airco aan te krijgen. Hij bleek gewoon uit te staan en kon centraal worden geactiveerd. We kozen voor 19C. Wat een verademing. Redelijk uitgeput, no zo’n lange dag sliepen we nu goed.

‘s-Morgens rond negenen hoorden we een enorm geroffel. Op het plein onder ons raam, en dus onder ons toeziend oog, kwamen twee kanonnetjes voorbij. Ze werden voortgetrokken door mannen met zwarte jasjes en rode alpinopetten. De bisschop had er destijds een goed uitzicht.

In het hotel konden we uitgebreid, maar gelukkig ook klein, op zijn frans dus, ontbijten. Eenvoudig, maar voldoende en het kost geen 18€pp. 

Vandaag een rustdag, dwz een wandeling door de oude stad hierboven, waar het tot onze verrassing opnieuw een drukte van jewelste was.

Behalve kanonniers liepen er ook trommelaars en fluitisten rond. En heel veel musketeers, met het bekende hoofddeksel en bewapend met geweren.

Ze stelden zich op voor de kerk waaruit ook nog enkele groepen stroomden. Daarna ging het langs de hoofdstraat omlaag, maar niet ver. Voordat de troepen zich definitief in beweging zetten, stelden de musketeers zich op om  herhaaldelijk een knallend salvo losse flodders ten gehore te brengen. De straat stond blauw van de rook. 
 

Terwijl de toeschouwers uiteen gingen maakten wij van de gelegenheid gebruik om inkopen te doen voor de lunch. Zondag of niet, het kruidenierswinkeltje was open. We zijn tenslotte in Spanje.
We vonden een parkje beneden bij de zee, waar we ons gekochte stokbroodje met kaas en jambon naar binnenwerkten. Het parkje was genoemd naar ene Javier Ugarte. Vanaf ons bankje keken wij tegen zijn stenen rug. Na wat googelen bleek het voor Hondarribia een belangrijk man te zijn geweest. Als lokaal bestuurder en later als minister in Madrid, keurde hij zijn eigen stadsuitbreidingen goed.

Er liep daar een mevrouw rond, die met een uitgebloeide agapanthusbloem, als plumeau, het straatje aan het vegen was voor de zitbank voor haar hondje en man/zoon (?).

We liepen verder de benedenstad in, waar het nog drukker bleek dan boven. Het wemelde er van jonge mensen in witte blouse en een wit-blauwe-bonte zakdoek om de nek. Iedereen liep ermee. We konden niet achterblijven en kochten er ook een. De verkoopster knoopte hem volgens de regels om. De zakdoek staat symbool voor de vissers van dit stadje, we zijn nu één met de stad, zeg maar.

Vanmiddag siësta dus, anders ben je niet één.
Na het dutje en een stukje lezen toch weer naar buiten. Op aanraden van de receptioniste gingen we naar een muziekconcert beneden de wallen. We konden het al horen. Onderweg wilde Dick nog even checken of Captur het goed maakte. Tony merkte op dat er op dat leuke parkeerterrein überhaupt geen auto’s meer stonden. Captur was ontvoerd. Toch wel even paniek, want er was ons verzekerd dat we de auto veilig op dit parkeerterrein konden zetten. We “stormden” weer de trappen op, om te vragen wat er mis was. Na een telefoontje naar de autoriteiten bleek het terrein te zijn leeggehaald.  Op dat leuke parkeerterrein was voor morgen een markt gepland waarvan we niets wisten. Ook de receptioniste niet. De weggehaalde auto’s waren op een parkeerterrein bij de begraafplaats aan de rand van de bebouwde kom neergezet. Dan toch maar een halfuurtje lopen om te zien of Captur het nog goed maakte. En ja ze stond er en alles lijkt oké. We hebben haar daar maar laten staan, want parkeeralternatieven zijn er niet. Het is nog steeds feest, dus de stad staat tjokvol. 

Gerustgesteld liepen we terug naar de vesting, waar echt iedereen eet en drinkt op deze specale zondag, waarvoor van heinde en verre wordt gereisd.

De receptioniste was blij dat de auto terecht was. Dick vroeg en kreeg en hotelplaatsje voor morgen. Om van de schrik te bekomen aten we op “ons” plein een lichte maaltijd. Dichterbij kan niet. 

Morgen is alles rustig en gaan we Captur ophalen. We zijn geen losgeld verschuldigd.