Dag 07: van Hondarribia naar Sos del Rey Católico

Verkasdag vandaag. We mogen tot twaalf uur uitchecken. Dat is een geruststellende gedachte die tot minder verkasstress leidt. We gaan dit keer ontbijten in de oude stad aan het grote plein. Het heeft vannacht opnieuw flink geregend, dus we nemen een tafeltje binnen. Aan de counter bestellen we: thee, sinaasappelsap en twee croissants, waar zo’n zoet laagje omheen blijkt te zitten. 

We doen nog gauw even wat boodschappen in de minisuper en om goed tien uur rijden we af, naar onze tweede Spaanse stek, met nog even een laatste blik vanuit ons raam op de klokketoren.

We kiezen voor de weg over Bera, richting Pamplona, om zo wat dichter langs de Pireneos te kunnen rijden. Het blijkt een “halve snelweg” met veel inhaalstroken en hoge benzineprijzen. Het is dan ook heel leuk dat wanneer we na een uurtje stoppen, een pomp in Boerutain treffen waar we èn niet zelf hoeven tanken èn goedkoper uit zijn, al had Tony wel wat moeite met de koffieautomaat. Die accepteerde alleen muntgeld en bleek suiker in de koffie te doen. Bij nadere inspectie bleek er een schuifknop te zijn waarmee je de hoeveelheid azucar (-/+) kunt regelen. Het personeel was overigens heel behulpzaam en de toiletten brandschoon.

We togen naar Aoiz, een plaatsje in Navarra aan de Irati rivier, met een prachtige oude, gerestaureerde brug. Bij een bar nabij de kerk, lunchten we onder de bomen.

Het stadje stelde verder niet zo veel voor,

maar Dick checkt altijd nog even of er geocaches zijn. De dichtheid is laag hier in Spanje, maar bij de brug beneden was er een en het was niet ver …. De slakken hadden al van de schat gesnoept, zeg maar.

Vanaf Aoiz is het nog drie kwartier naar Sos del Rey Católico (we noemen het Sos). De naam klinkt roomser dan het wellicht is, maar het stadje is wel oud. Wat we pas onlangs ontdekten: het licht net over de grens met Navarra: Aragon. Landschappelijk maakt het niet uit, het is hier heuvelachtig. Beetje Zuid-Limburg, maar dan iets hoger zeg maar.

Onze gastvrouw, Fany, wachtte ons al op! Ze sprak minder Engels dan Dick Spaans, maar google translate doet zijn werk. Fany voerde ons foor de smalle straatjes van Sos naar het Casa del Muro,

een 45m2 appartement, dat van alle gemakken is voorzien, al is het nog wel even zoeken naar bijvoorbeeld de handdoeken en een droogrek. Dat laatste is inmiddels gebracht (de wasknijpers hadden we al gevonden).

Het stadje is prachtig en fotogeniek. We doen boodschappen in kleine winkeltjes (bakker is om de hoek) en verkennen de gebouwen. Zelfs binnen genieten we van het uitzicht. We wonen immers op de stadsmuur.

Dick gaat elektrisch koken vanavond op, zo blijkt bolle-bodem-koekenpannen., terwijl Tony de wasmachine uitprobeert.

Het weer blijft goed. In Hondarribia is “het slecht”. Morgen meer over het stadje.