Dag 10: De poorten van Sos

Vandaag belooft het een miezerige dag te worden, dus mooi de gelegenheid om het rustig aan te doen en eindelijk Sos eens grondig te verkennen aan de hand van de stadswandeling die we de eerste dag al bij de informatie hebben meegekregen. Zie kaart.

Sos ligt op een heuvel en was vanuit alle richtingen goed te bereiken via een achttal stadspoorten, die allemaal nog intact zijn. Al die poorten vormen bij elkaar een goede leidraad voor de wandeling. 

We beginnen gewoon bij ons appartement en lopen eerst naar het Palacio de Sada waar Ferdinand II van Aragon geboren is op 10 maart 1452.

Spanje bestond destijds uit verschillende koninkrijkjes en bezat ook bijvoorbeeld Napels en Sicilië. Ferdinand II heerste bijvoorbeeld over Napels als Ferdinand V. De vrouw van Ferdinand, de zeer ambitieuze Isabelle bezat wellicht nog meer titels over koninkrijken, waarover ze zelf (als vrouw dus) kon heersen. Kortom een zeer lucratief huwelijk. Samen smeedden ze het huidige Spanje aaneen, verjoegen ze de Moren (islam), vervolgden ze de Joden en financierden ze Columbus.

Na het paleis volgt het stadhuis en dan dalen we af naar de eerste poort op de route: de “Portal de Zaragoza “ en daarna nog meer poorten aan de zuidkant met een oudkerkje gewijd aan Santa Lucia.

Zaragosa, Calle Larraldia, Uncastillo, Levante

Santa Lucia, Jaca

Het letterlijke hoogtepunt van de wandeling is de kerk van San Esteban (die gesloten was) en de naastgelegen oude Donjon, of woontoren, het enige overblijfsel van een 10de eeuws (houten) kasteel.

Je hebt er perfect zicht over de stad. Via allerlei steegjes bereiken we een marktplein. 

Van al dat klimmen hebben we dorst gekregen en we vestigen onze hoop op de aldaar gevestigde de jeugdherberg. We vinden het gebouw, maar de herberg blijkt helaas gesloten. Maar niet getreurd: even verder is de Parador. Hij is chique en heeft op de vierde verdieping een cafetaria met terras en mooi uitzicht.

De koffie is goed en de door Tony bestelde brownie wordt op een groot bord geserveerd met een bolletje chocolade ijs en twéé bestekjes. Het is inderdaad genoeg voor twee. 

We lopen langs de noordkant van het stadje langs de binnenwallen terug en bekijken de ene na de andere poort, om uiteindelijk weer uit te komen bij ons appartement.

Portal de Sangüesa, extra portal, de Mudo, de Reina

We concluderen dat we weinig stadjes kennen die zo goed bewaard zijn gebleven als Sos en waar het zo gemakkelijk is te verdwalen in het labyrint van straatjes, die soms zomaar doodlopen of naar een ander gebouw leiden dan we denken. Toeristen kom je er nauwelijks tegen. Het geeft de stad een authentiek maar wel stil karakter. 

Vandaag gaan we tussen de middag warm eten, ‘comer’ dus, onder de oude marktbogen aan het stadhuisplein. Uit de luidsprekers klinkt hier de hele dag klassieke muziek, radio Classico. We bestellen een kwartelsalade, empanadillos (minipasteitjes) en croquetas. Allemaal een stuk lekkerder dan die rare soep en pollo van eergisteren bij die andere bar. Inmiddels regent het lekker door zonder dat het plenst. Prima; wij zitten droog onder de boog. 

Tijdens de wandeling komen we heel veel regisseursstoelen tegen en dat heeft te maken met een ander “hoogtepunt” in de geschiedenis van Sos: de film “la Vaquilla “ (de vaars) uit 1985. Deze film is geheel in dit stadje opgenomen. Het is een satirische comedy die speelt ten tijde van de Spaanse burgeroorlog. De film was destijds een groot succes in heel Spanje. De talloze bronzen regisseursstoelen herinneren daaraan. Koperdieven in Nederland zouden zich eraan vergrijpen, hier blijft het staan.

We halen nog even een “pan” bij de bakker, en daar treffen we de bakkersvrouw met een plantenspuit aan in gevecht met een kat, die zich in een glazen vitrine achter de toonbank heeft verschanst. Zij/Hij maakt rare sprongen en kiest uiteindelijk eieren voor haar/zijn geld door naar buiten te spurten. De bakkersvrouw geschrokken achterlatend. Ze kan alles weer schoonmaken.

Morgen weer een verkasdag. Het weer ontwikkelt zich gunstig, maar het blijft afwachten.