Dag 12: Estella

Vandaag wordt het een regenachtige dag, dus we blijven in de buurt. We rijden naar Estella. Het stadje is zo’n duizend jaar oud en er staan nog gebouwen, met name kerken, die aan die tijd herinneren.

We parkeren de auto vlakbij het busstation en bekijken meteen de bustijden voor Pamplona. Het valt niet tegen: de bus rijdt meerdere keren per dag en doet er een uur over. Het lijkt een leuk uitje voor morgen. 

We drinken koffie in de gezellige stationsbar en lopen het centrum in. We passeren een panoramische schildering gewijd aan Lucio Urtabia (een anarchist).

Estella heeft een groot voetgangersgebied, dat er wat verwaarloosd uitziet. We lopen door naar de San Miguel kerk, een van die bouwwerken die er al bijna duizend jaar staan. De kerk ligt hoog als een burcht. Ernaartoe lopen betekent dus: trappen klimmen.

En deze trappen aan de zuidzijde van de kerk zijn door vele voorgangers echt uitgesleten. Als we een deur opentrekken, komt de wierooklucht je tegemoet. Er is net een mis bezig, dus we gaan snel weer naar buiten en lopen om de kerk naar de andere kant om het beroemde noordportaal te bekijken. Het portaal is laat romaans en goed bewaard gebleven; zie foto. 

We lopen een stukje langs de de Ega, de rivier waaraan Estella ligt. Zo langs de rand van het water oogt het stadje vriendelijk, maar bedenk dat hier vroeger aan weerszijden van de rivier verschillende kastelen lagen. Er is af en toe flink gevochten. 

Ook in Estella vestigde zich een koning, of beter iemand die zich in 1833 tot koning wilde uitroepen: Don Carlos Maria Isidro Benito de Bourbon. Het leidde destijds tot de Carlisten oorlog van 1833 tot 1840. Het was best dringen door al die troonpretendenten (infantes). En het gaat nog steeds door. Onze eigen prinses Irene huwde met een Carlos. Ze werd er zelfs katholiek voor en gaf daarvoor haar rechten op de Nederlandse  troon op.

We steken de rivier over en worden door de infomevrouw vriendelijk maar beslist meteen naar de San Pedro gestuurd voordat ook daar de wierook je tegemoet komt.. Volgzaam klauteren we de naastgelegen trappen op. Ook de San Pedro is van hoge ouderdom. Tony valt voor een mooi beeld van de man met de sleutels, de heilige Petrus. Op de terugweg werpen we nog een blik in de kloostertuin.

Inmiddels begint het wat harder te regenen, maar we hoeven nog niet te schuilen. Hoed (Dick) en paraplu (Tony) doen hun werk. We lopen door een oud straatje met winkeltjes en palacios, waaronder een Casa del Cultura Fray Diego. Dat wil Dick/Diego niet missen! Er staat weinig kunst, maar er is een kleine tentoonstelling van striptekeningen en we krijgen een aardige indruk hoe zo’n Palacio eruit ziet. 

Vooral in dit deel van de stad komen we veel mensen met een rugzak tegen. Al vroeg was Estella een pleisterplaats aan de Camino de Santiago; en dat is het nog steeds. We zien ook veel schelpensymbolen en winkeltjes met Sint Jakobsmeuk. 

Intussen krijgen we trek en we vinden bij het water een barretje (Chez Che) waar ze “schotels” serveren. We nemen er een caña bij.

Voor we definitief de terugtocht aanvaarden wil Tony nog even naar het dichtbij gelegen klooster van Santa Maria Irachi. Het is dicht, maar aan de buitenkant is ie ook indrukwekkend, al zien die dingen er allemaal hetzelfde uit. Je wil er niet wonen.

Via een omweg met heel smalle weggetjes rijden we dan toch echt terug naar de Twee Olijven.

Omdat in het hotel geen restaurant en in Galdeona ook niet, eten we in het nabij gelegen Larrión. We hebben geluk, want alleen in het weekend is het nog open. Het wordt opgenomen door een jongeman voor wie het zijn eerste dag is. Na het verkeerde water, komt het verder goed.

Eenmaal terug in het hotel staat er nog één andere auto. Spooky, want alles is stil. Morgen de bus naar Pamplona..