Dag 15: Vitorio-Gasteiz

We hebben een fijn Hotel met bedden van een meter breed (pp dus). Het is allemaal wel wat formeel, als je bedenkt dat je hier nog brieven kunt schrijven op briefpapier van het hotel. De schoonmaak optie is ook interessant: je kunt kiezen met een een “niet storen” of “je hoeft niet schoon te maken” label. Hang je niets op, dan komen ze schoonmaken; maar pas in de loop van de middag, zo bleek.

We ontbijten buiten het hotel en stappen daarna meteen door naar het toeristenbureau, waar we een uiterst behulpzame mevrouw treffen. Ze geeft ons diverse tips en een boekje met wat thematische wandelingen. Er is veel te zien in V-G. We hadden gisteravond al een stukje gezien, maar dat kunnen we nu pas plaatsen. Omdat het morgen gaat regenen, willen we vandaag vooral buiten rondwandelen.

Via het provinciehuis en de San Pedro kerk, lopen we naar het oude V-G. We gaan omhoog via een rolband (zoals op Schiphol) over vier ‘etages’ en komen uit bij een van de vele musea. We lopen een stukje langs de stadsmuur en staan dan voor de oudste en beroemdste kerk: de Santa Maria Cathedral. Die kun je alleen bezoeken met een rondleiding, want het complex zit in de restauratie. We reserveren kaartjes voor de rondleiding van morgenochtend.

Eigenlijk is de oude binnenstad klein, maar er staan toch veel kerken en grote palacios. In één daarvan zit het oudheidkundig museum waaraan een bijzonder stukje nieuwbouw is toegevoegd.

De kerken worden deels herbestemd als museum, zodat de cultuur een beetje overeind blijft.

Een bijzondere kerk is de San Vincente. Hij ligt mooi hoog aan een plein en staat vol met praalwagens met heiligen en Maria’s. De gotische San Miguel heeft weer een hele andere uitstraling.

In het gebouw is veel hout verwerkt, hij lijkt wat nieuwer en de schrijnen lijken op enorme poppenkasten, maar is toch uit de 14de eeuw.

Vlakbij de San Vincente komen we langs de Villa Suso.  We herkennen de naam uit de detectiveserie “De Witte Stad” van Eva Maria Sáenz de Urturi, die geheel in V-G speelt. Het was in deze villa, waar de moord werd gepleegd in het begin van  het derde boek, “De heren van de tijd”. 

Het loopt tegen half twee, tijd voor het middagmaal, de merienda. Het onhandige is, dat je hier in de oude stad òf een broodje kan krijgen, òf een compleet, lees: uitgebreid, dagmenu. Kortom, raciones of een combinatieschotel zijn moeilijk te vinden. De infomevrouwen weten raad: we moeten een paar straten verder zijn, in het nieuwere V-G.  Hier zijn de winkelstraten van de grote stad en de restaurants en cafetaria’s met het aanbod dat we zoeken. Overal geldt: bestellen en betalen aan de balie, en je drankjes of eten ophalen. Alleen in een officieel restaurant of chique drinkgelegenheid word je bediend. Het is natuurlijk de enige manier om een eetgelegenheid goedkoop te houden. Ze draaien vaak op twee mensen: één in de keuken, de andere aan de bar.

Dit gedeelte van V-G is welvarend en we zien mooie art-nouveau gebouwen. Uit diezelfde tijd stamt het estación. We zoeken er tevergeefs naar een aanplakbiljet met de dienstregeling. Er gaan naar ons idee eigenlijk maar bar weinig treinen voor zo’n grote stad, maar we mogen het natuurlijk niet vergelijken met Nederland. In ons landje wonen we veel dichter op elkaar; het is bijna één grote stad van 17 miljoen inwoners.

Van het station lopen we door straten met mooie art nouveauhuizen, langs de muziekschool en een bloemrijk parkje terug naar het hotel, het is allemaal vlakbij.

Morgen een regenachtige dag, dan gaan we V-G noodgedwongen wat meer aan de binnenkant bekijken, maar niet voordat we buiten op het Plaza Español wijn met pinchos hebben gegeten. We lopen over het plein van de witte maagd weer terug naar ons hotel.

We passen ons al aardig aan aan de spaanse gewoontes.