Dag 03: El Teide

Op één of andere manier moeten we altijd even naar de Teide, als we op Tenerife zijn. We hoeven die top dan wel niet op, maar we willen genieten van dat lavalandschap. Het is redelijk uniek. Het leukste vinden we het om het gebied via Chio aan te rijden om daarna bij de parador te parkeren. Belangrijk, want daar is een cafetaria met koffie en meer, dus zijn er ook veel mensen. 

Op de parkeerplaats patrouilleerde Canarische politie die de automobilisten maande niet op de busplaatsen te parkeren. Een bonnetje riskeren gaan we niet doen, maar een legale parkeerplek zagen we ook niet. Met de moed al in de schoenen mochten we de auto op een halve p-plaats neerzetten, achter zo’n plastic meebuigend groen paaltje dat je als bestuurder niet kunt zien. Tony dirigeerde Dick ertussen en dat leverde weer applaus op van de parkeerjuffrouw.

Dick had een “eenvoudige” rondwandeling uitgezocht die om de stenen/lava pilaren loopt (Roques de Garcia) en uitkomt op het krater plateau. Allemaal heel spectaculair om te zien. Eenvoudige wandelingen op de Teide bestaan niet, maar deze was te doen, al doe je al gauw 2,5uur over de kleine vijf kilometer. En we waren niet de enigen op de route.

Op zo’n zonnige zondag lopen hier veel toeristen te genieten van het landschap, al blijven de meesten veilig in de buurt van de parkeerplaats. Het venijn van de rondwandeling zit in de staart: een flink stuk (terug) omhoog langs een redelijk, maar rotsig en steil pad. We haalden het …. En die parkeerjuffrouw stond er nog: een en al glimlach.

We rijden terug over Villaflor, alwaar iedereen op zondagmiddag gezellig zit te eten. Het terrasje op het plein is dan ook vol. We willen graag iets drinken en vinden een plekje binnen, maar volstaan uiteindelijk met een baño bezoek. Het is te druk en we zoeken de auto weer op. 

We rijden vlot de berg af richting snelweg. Daarbij zitten we lange tijd achter een wielrenner die met ware doodsverachting de afdaling vóór ons had ingezet. 

Eenmaal ‘thuis’, de zon schijnt nog volop, besluiten we het zwembad te proberen. Het water van het laagst gelegen bad blijkt tot onze verrassing niet alleen warm, maar ook zout te zijn, al vindt Dick wel dat je er ook dan heel erg nat van wordt. Na tien minuten staan we weer buiten het water en liggen we nog even op zo’n stretcher van het uitzicht te genieten in de zon tot die om half vijf achter het gebouw verdwijnt. 

Nadat we het zout uit onze haren hebben gespoeld, besluiten we vanavond bijtijds te gaan eten. We nemen elkaar mee uit naar Casa Maria; aan het eind van de straat, richting zee. Op weg er naartoe kunnen we nog net de zon in de zee zien zinken. Tientallen mensen staan ernaar te kijken.

Bij Casa Maria word je ontvangen door Maria zelf of haar man. Het zijn forse mensen met een gezellige uitstraling, en dat heeft zijn weerslag op de hele zaak: gemoedelijkheid. Daar houden we van. Na een salade “Maria” en een pizza “frutti di mare” nemen we koffie toe. Bij de rekening krijgen we een klein glaasje met een cocktail van rum, ananassap en grenadine. Gemoedelijkheid.

Met de bergen nog in de benen slenteren we terug naar ons resort. Het is vlakbij. Morgen rustiger aan…..